Nepali Community Forum
xNepali Forum => Fun Stuffs / Literature => Topic started by: tundikhel on March 13, 2018, 07:39:02 PM
-
नाटक
By - पवित्रा अग्रवाल (अनुबाद : मनोज न्यौपाने)
‘बुहारी, भोलिका लागि चना भिजायौ ? पूजाको अरु तयारी पनि गर्नु छ … । कुन कुन कन्यालाई बोलाउने हो ? तिनलाई पनि खबर गर्नु छ ।’
सबै कुरा बुझेर पनि नबुझेझैं गरेर बुहारीले सोधी, ‘भोलि केको पूजा हो र आमा ?’
‘हरे, भुल्यौ, भोलि कन्या पूजन गर्ने भनेको ।’
‘हुन्न आमा, यो कन्या पूजा अब म कहिले पनि गर्दिन ।’
‘किन ?’
‘तपाईंले बिर्सनु भयो होला । मैले बिर्सेकी छैन, दुई–दुईवटी बच्चीलाई आफ्नै कोखमा मारेको । आफ्ना छोरीलाई मारेर अरुका छोरीलाई बोलाएर म कन्या पूजन गर्न सक्तिन । क्षमा गर्नुहोला, मबाट अब यो नाटक हुँदैन ।’
-
सोमबार या मंगलबार
virginia-woolf
अनुवाद : एकदेव अधिकारी
आलसी र उदासीन, आकाशको शून्यतालाई आफ्नो पँखेटाले मिलाउँदै, ज्ञात गन्तब्य तर्फ चर्चको माथिबाट बकुल्ला अगाडि बढ्छ। सेता र सुदूर, आँफैमा लीन हुँदै अनन्त आकाश ढाकिँदै, देखिँदै, रोकिँदै चलिरहेछ। सायद एउटा ताल? त्यसका किनाराहरू ढाकीएका छन्। सायद एक पर्वत? पक्कै हो–यसका पखेरामा सूर्यको सुनौलो प्रकाश। त्यताबाट तल झर्छ, त्यसलाई ढाक्छ, सेताम्मै प्वाँखहरू, सँधैभरी––––––
सत्यको चाहना, त्यसको पर्खाई, कठीनाईपूर्वक केही शब्दहरू मथ्न सफल, अझै अरू चाहना– (देब्रेतिर एक चित्कार, दाहिनेतिर अर्को। पाङ्ग्राहरू एकअर्कासँग ठोक्कीँदै टाढीँदै छन्। लेखीएका कथनहरू एक अर्कासँग बाझीँदै संग्रहित भएका छन्) अनन्त चाहना राख्दै–घडी बाह्र घण्टीका साथ मध्यदिन सूचीत गर्दछ; प्रकाश सुनौलो कत्ला छाड्छ; बच्चाहरू धुइरिन्छन्, फलाक्छन्, चिच्याउँछन्, कराउँछन् “फलाम बिक्रिमा छ”– अनि सत्यता?
कुनै एक बिन्दुतिर आकर्षित पुरूष तथा महिला पैतालाहरू, काला र सुनौला–(हुस्सुको याम–चिनी? भो पर्दैन–भविष्यका राष्ट्रमण्डलहरू)–आगोको झिल्को हुत्तीँदै आउँछ र केही काला चित्रहरू र चम्किला आँखाहरू बाहेक सम्पूर्ण कोठा रातो प्रकाशले नुहाँउछ, जव एक भ्यान बाहिरबाट हिँड्छ, मिस थिङ्गमी आफ्नो काममा व्यस्त, अनि सिसाको पट्टाले भुवादार कोटलाई सुरक्षित राख्छ––––––
प्रदर्शीत, पात–प्रकाश, हरेक कुनोमा व्याप्त, पाङ्ग्राहरूसँगै उड्छ, चाँदी जडित, घर हो या होइन, जम्मा हुन्छन, छरिन्छन, अलग अलग तहमा खर्चीएको, बढारीएको, झारीएको, च्यातीएको, डुबेको, अनि जोडीएको–अनि सत्यता?
अहिले आगोको छेवैमा भएको सेतो वर्गाकार स्फटिकमा जम्मा गर्न। हस्तीहाडको गहिराईबाट उब्जीएका शब्दहरू अन्धकार छोड्दै, फुल्दछन र घोच्दछन। आगोको ज्वालामा, धुँवामा, र क्षणिक झिल्कोहरूमा खसेको पुस्तक – या अहिले तैरीरहेको वर्गाकार स्फटीकको टुक्रो, फैलँदै जान्छ र हीन्द महासागरमा हराउँछ, र आकाश नीलो हुँदै अघि बढ्छ र ताराहरू चम्कन्छन–सत्यता? सामीप्यताबाट सन्तुष्टी?
आलसी र उदासीन बकुल्ला फर्कन्छ; आकाशले ताराहरूलाइ ढाक्छ र खाली गर्छ ।
Original English Version of the micro-story
‘Monday or Tuesday’ By Virginia Woolf
Lazy and indifferent, shaking space easily from his wings, knowing his way, the heron passes over the church beneath the sky. White and distant, absorbed in itself, endlessly the sky covers and uncovers, moves and remains. A lake? Blot the shores of it out! A mountain? Oh, perfect — the sun gold on its slopes. Down that falls. Ferns then, or white feathers, for ever and ever ——
Desiring truth, awaiting it, laboriously distilling a few words, for ever desiring —(a cry starts to the left, another to the right. Wheels strike divergently. Omnibuses conglomerate in conflict)— for ever desiring —(the clock asseverates with twelve distinct strokes that it is midday; light sheds gold scales; children swarm)— for ever desiring truth. Red is the dome; coins hang on the trees; smoke trails from the chimneys; bark, shout, cry “Iron for sale”— and truth?
Radiating to a point men’s feet and women’s feet, black or gold-encrusted —(This foggy weather — Sugar? No, thank you — The commonwealth of the future)— the firelight darting and making the room red, save for the black figures and their bright eyes, while outside a van discharges, Miss Thingummy drinks tea at her desk, and plate-glass preserves fur coats ——
Flaunted, leaf — light, drifting at corners, blown across the wheels, silver-splashed, home or not home, gathered, scattered, squandered in separate scales, swept up, down, torn, sunk, assembled — and truth?
Now to recollect by the fireside on the white square of marble. From ivory depths words rising shed their blackness, blossom and penetrate. Fallen the book; in the flame, in the smoke, in the momentary sparks — or now voyaging, the marble square pendant, minarets beneath and the Indian seas, while space rushes blue and stars glint — truth? content with closeness?
Lazy and indifferent the heron returns; the sky veils her stars; then bares them.
-
लघुकथा: असल छोरा-बुहारी ।
कृष्णजी शर्मा
~~~~~~~~~~~~~~~~
पखेरे बाजे-बज्यैका दुई छोराहरु , मुकुन्द र चन्द्र । मुकुन्द जन्मँदै अलि मन्द बुद्धिका । उनले बिद्यालय शिक्षामा अाठ कक्षा पनि पास गर्न सकेनन् । चन्द्र भने तेज दिमागका, टि.यु. बाट स्नातकोत्तर, भौतिक बिज्ञानमा स्वर्ण पदक पाएका, बेलायतमा बिद्यावारिधी अध्ययन र अनुसन्धानका लागि पूर्ण छात्रबृत्ति पाएका बिद्वान हुन् ।
घरका सबैले, मुकुन्दलाई, गठेरो भनेर बोलाउँथे । पखेरे बाजेका सम्पत्ति प्रसस्त ! जेठो छोरो सुस्त भएपनि, बुहारी चैँ बाठी र कम्तिमा माध्यमिक शिक्षा पास गरेकी होस् भन्ने ठान्थे । धेरैले मुकुन्दलाई छोरी दिनै चाहेनन् । जसले दिन चाहे तिनका छोरीहरु पनि सुस्त र लठेब्री नै हुन्थे। बल्लतल्ल, पहाडकी, दुखमा हुर्किएकी , शील-स्वभावकी , नम्र बोल्ने , सहनशील, माध्यामिक पढाइ सकेकी केटी मुकुन्दको लागि फेला पर्यो । बाजेले छोराको बिहे गरिदिए ।
चन्द्रको लागि त छोरी दिनेहरुको लर्को नै थियो । उसकोलागि जो पनि छोरी दिन मरिहत्ते गर्थे । चन्द्रले ती मध्य अाफूलाई मनपरेको, असाध्य कुलीन परिवारको केटी बिहे गर्यो र केही समयको लागि घरमै छोडेर बेलायत गयो ।
पखेरे बाजे-बज्यै, कान्छो छोरा र बुहारीलाई असाध्य माया गर्थे । बुहारीलाई सिन्को पनि भाँच्न लगाउँथेनन् । तिमी शहरमा जन्मेकी, हुर्केकी, तिमीले काम गर्न सक्दिनौ । गठेरोको स्वास्नीले गर्छे । चन्द्र र तिमी त हाम्रो बुढेसकालको लौरो र सहारा पो हौ त । गठेरो र उसको श्रीमतिको हामीलाई अाशा, भरोसा छैन ।
एकदिन, चन्द्रले अाफ्नी श्रीमतिलाई बेलायत लिएर गयो । अब घरमा बाजे बज्यै , मुकुन्द, उसकी श्रीमती र नातिनातिना मात्र ।
एक महिना अघि मात्र चन्द्रले बाउलाई भनेको थियो, " बा मलाई त्यहाँको सम्पत्ति केही चाहिँदैन, गठेरोलाई नै भयो । हाम्रो चिन्ता नगर्नू ।
पोहोर चौरासी गरेको बुढा अचानक अोछ्यान परे । मुकुन्दलेे बाउलाई एकछिन छोडेन । बाउको अोछ्यान छेउमै बसेर स्याहार गरिरह्यो । जेठी बुहारीले पनि, अस्पताल लैजाने, ल्याउने । अौषधि खुवाउने गरिन् । चन्द्र र उसको श्रीमतीलाई खबर भयो तर चन्द्रको अध्ययन र अनुसन्धानको कामले ऊ अाउन पाएन ।
यसैबीच बुढा झनै सिकिस्त हुँदै गए । नाडी गल्दै गयो । कसैलाई नचिन्ने गरी अचेत भए । मर्नु एक हप्ता अघिमात्र बुढाले गठेरो र जेठी बुहारीलाई भनेका थिए , "मेरो लागि तिमीहरु नै असल छोरा-बुहारी हौ । तिमीहरु दुबैलाई मेरो र भगवानको अाशिर्वाद मिली रहनेछ ।
मुकुन्दले, बाउले सासले बोलेको कुरा बुझेन तर मुकुन्दकी श्रीमतीले भने बुझी । त्यसको एकहप्ता पछिको रात बिहानीपख बुढाले जेठो छोरा मुकुन्दको काखमै प्राण छोडे ।
एक छिमेकीले चन्द्रलाई उसको बाउ स्वर्गे भएको खबर फोनबाट गरिदिए तर चन्द्रको जवाफ थियो, "मेरो व्यस्तताले अाउन पाइन । गठेरोले काजक्रिया गर्छ, मलाई काजक्रिया प्रति बिश्वास छैन ।
भरतपुर, चितवन ।
२०७४/१२/०२
2018/03/16
-
लघुकथा : भाषणको आवाज मधुरो हुँदै गयो
एल बि छेत्री
सिनेमा हेरेर रिक्सामा दुवै फर्कदै थिए | पार्वती र सुरज, श्रीमान, श्रीमती |
एउटा पसलनेर पार्वतीले रिक्सा रोक्न लगाइन् र श्रीमानलाई भनिन् – ‘जानुस्, एक लिटर तोरीको तेल र आधा दर्जन कपडा धुने साबुन किनेर ल्याउनुस् त ।
‘खै पैसा लेउ ’
‘अलिक भाउ मिलाएर दिन भन्नू नि । दर्जनको हिसाबले किन्दा सस्तो पर्छ ।’ पाँच सयको नोट दिंदै उनले अराइन् ।
सुरज समान लिएर फर्क्यो । रिक्सामा बस्न नपाउँदै श्रीमतीले भनिन् -
‘बाँकी पैसा खै ?’ सुरज केहि नबोली खुरूक्क बाँकी पैसा फिर्ता दियो ।
रिक्सा अघि बढ्यो । अलिक अघि तरकारी बजार थियो । पार्वतीले रिक्सा रोक्न लगाइन र श्रीमानलाई भनिन् - ‘एक धार्नी आलु र एक धार्नी प्याज पनि चाहियो । ल, यो पैसा लिनुस् । भाउ मिलाएर र राम्रोराम्रो छानेर लिनु नि ।”
सुरज झोलामा आलु पियाज लिएर आयो र पहिला बचेको पैसा र आलु पियाज श्रीमतीलाई दियो अनि रिक्सामा बस्यो | एक एक वोटा झोला दुवैले समाते | कच्ची सडकमा रिक्सा अघि बढ्यो |
उनीहरु हाँसदै कुरागर्दै जाँदै थिए | एक ठाउँमा रहेको सानो भीडले पार्वतीलाई आकर्षित गर्यो | उनले रिक्सा रोक्न लगाईंन | मंचबाट एउटा महिला भाषण गर्दै गरेकी अनि , केहि कुर्चीमा त कोहि भुइँमा, कोहि उब्भियेर सुन्दै रहेछन | पार्वतीको कानमा पर्यो – ‘हेर्नुस यो पुरुष प्रधान समाजमा महिलाहरुले आफ्नो हकको लड़ाई जारि राख्न अति आवश्यक छ यो न भए सम्म हाम्रो समाजको विकाश सम्भव छैन र समाजको विकाश न हुनुको मुख्य कारण पुरुषहरुको महिलाहरु माथी गरेको अन्याय र अत्याचार नै हो |’
यत्तिकैमा पार्वतीले रिक्सावालालाई भनिन – ‘हिन.... |’ रिक्सा हिड्दै गर्दा पछीबाट भाषणको आवाज पच्छ्याउदै थियो ‘ हामि कहिले सम्म मौन बस्ने ? आफु ढलेको सिन्को भाच्दैनन हामि महिलालाई भने घरको ......’ भाषण स्थल र रिक्साको दुरी क्रमशः टाढिदै जाँदा भाषणको आवाज मधुरो हुँदै गयो |
रिक्सा चलाउने अलिक बुढो मान्छे थियो | साना तिना खाल्डा भएको ठाउँमा रिक्सा ढलपल ढलपल हुन्थ्यो र घरि सुरजको शरीर पार्वती तर्फ घरि पार्वतीको सुरज तर्फ ढल्किन्थ्यो | छोईन त उनीहरु बिहे गरे देखिनै छोइएका हुन् तर यसरि छोईनुमा भिन्नै आनन्द थियो | एक ठाउँमा खाल्टो अलिक ठुलो परेछ | पार्वती घपलक्क श्रीमान तर्फ ढलकियिन र उनको दुवै हाथ स्वतः श्रीमानलाई समात्न पुगेछन | केहिबेर पछीको बाटो समतल थियो | पार्वतीले श्रीमान तर्फ पुर्लुक्क हेरिन, आफ्नो देउरे हत्केलाले श्रीमानको दाहिने हत्केलो समात्दै आफ्नो टाउको श्रीमानको काँधमा राखिन र आँखा चिम्म गरिन |
कच्ची सडकमा रिक्सा आफ्नै गतिमा सलल हिड्दै गर्यो |
-
Nepali