Topic: दरवार हत्याकाण्ड - Paras Interview - Killer trigger: Foiled $23m gun deal

[kurakani]

Himalkhabar



सिंगापुरमा रहेका पूर्व युवराज पारस शाहले २०५८ साल जेठ १९ गते भएको दरवार हत्याकाण्ड तत्कालिन राजा बिरेन्द्र र युवराज दिपेन्द्रबीच जर्मन र अमेरिकी हतियार किन्ने बिबादका कारण भएको बताएका छन् । सिंगापुरमा निस्किने 'द न्यू पेपर' पत्रिकालाई भर्खरै अन्तर्वाता दिदै उनले दिपेन्द्रको जर्मनी 'जी ३६' राईफल ल्याउने चाहना बिरेन्द्रले अस्विकार गरेका कारण सम्पूर्ण परिवारको कत्लेआम गरेको दावी गरे । 'क्लेमेन्ट मेसेनस' नामका पत्रकारसँगको अन्तर्वार्तामा पारसले भनेका छन्, 'नेपाली सेनाका लागि करिव ५० हजार राईफल ल्याउँदा पाइने कमिशन लिने योजनामा रहेका दिपेन्द्र बिरेन्द्रले जर्मनी राईफल किन्न नमानेपछि रिसाए र आफू रिसाएको कुरा हामीलाई समेत भनेका थिए ।' पारशका अनुसार, बिरेन्द्र अमेरिकी 'एम १६' राईफल किन्ने सेनाको योजनाको पक्षमा थिए ।

नेपाल सरकारले दरवार हत्याकाण्डबारे अनुसन्धान सुरु गर्ने भनेकाले त्यसबेलाका तथ्य सार्वजनिक गरेको उल्लेख गर्दै पारशले अन्तर्वार्तामा दिपेन्द्र बिरेन्द्रसँग २०४६ सालको जनआन्दोलनमार्फत भएको परिवर्तनपछि नै आक्रोशित भएको दावी गरेका छन् । राजनीतिक दलहरुलाई शक्ति दिनु तथा दिव्यानी राणासँग बिबाह गर्न अनुमति नपाउनु दिपेन्द्र बिरेन्द्रसँग रिसाउनुका थप कारण भएको पारशको अन्तर्वार्तामा उल्लेख छ ।

'हत्याकाण्डभन्दा अघिल्लो वर्षको आफनो जन्मदिनमा दिपेन्द्रले हामीलाई राजाको हत्या गर्ने बताएका थिए, तर हामीले पत्याएनौं' पारशले अन्तर्वार्तामा भनेका छन् ।     

[Red Devil]

very good info kurakani bro --- plez keep update latest news

[tundikhel]

Why Deependra can not be killer?


The present belief of the public to support this argument is as follows; however, no any international news is covering this version of public thinking.

 1. On friday he was at fresh and exciting mood while he visited the sports complex at Satdobato till 5:00 PM. He has encouraged the officials for the good work, and promised to come the next day 2 hour before the oficial time.No body had feeling of any kind of stress and abnormality at that evening with Deependra.


 2. The firing is done so severely that, the body of queen is divided to 2 piece. Her face and head was completely damaged. So there was mask instead of her face and head. Nirajan is believed to have 30 to 40 bullets while trying to save his father king birendra. The bullet is shot at central front pallet (nidhar ko tika lagaune thau najikai) to king Birendra, and almost other member's head. This indicate the shooter is professional sharp shooter.


 3. The number of bullet fired is in such a huge quantity, that a single person can not solely fire so many bullet in such a short period where no other guards could protect that incident.


 4. Deependra has several bullets (around 30) on his backside, some penetrating his liver and lung, rather than his head (where suicider is believed to shot self). People think, Deependra tried to escape from the incident but finally attacked to sever injury.


 5. The body of Shanti Singh was found on garden rather than the dinner room, so there may be chances of killer running after them who tried to escape.


 6. Deependra has left the dinner room around 7:30, when he came back around 9:30, all other were killed already, he tried to escape, but he was shot dead. That is why he has many bullets on his back.


 7. Dhirendra is not holding the royal post. In that evening, even Dhirendra (who is declared dead yesterday) was attending the dinner, why Gyanendra was absent?


 8. The first person to come out from the palace after the incident was Paras, who also attended the dinner, but has no single hurt, how that happened?


 9. In the beginning, Paras was said staying out of country, but later, not attending the dinner but in Soaltee Casino, some said not in Soaltee, but in Babylone Discotheque, later confirmed to be present in the dinner. Why so many different information circulated?


 10. In that evening, 10 cooks and several other Royal worker were serving the dinner program, where they have gone? No single cook has returned to their home, neither they had made telephone call to there family members.


 11. Several famous doctors, including Dr. Upendra Devkota, were taken to Chauni Barek, but they are not making any communication to family members. Are the doctors also in danger of another round of massacre?


 12. Several Royal army official has not come to home since friday and has not informed to their families. If the families make inquiries, then the reply is that, they are send to foreign countries for treatement. Now the family members are worrying about the masacre of these army officials too, including ADCs  of dead Royal members.


 13. One helicopter has fled from Palace on friday night around 10:30 PM straight very high and then went to unknown direction with all light off. The people had seen and heard the sound of that, where that helicopter has gone, and who was inside that?


 14. Several public people has heard about the incident around 10:00 - 10:30 PM of friday night, but the prime-minister Girija was informed about this only at 1:30 AM (some 4 - 5 hours later than the accident), why?


 15. No postmartem was conducted on the dead royal bodies, why? The government had taken VICERA for investigation, while Madan Bhandari was dead. Why they did not do this for king and his family?


 16. Why funeral process is conducted immediately, they poured water from tanker to flow cleaner water in Bagmati, and the structures were made temporarily.


 17. Even the dead bodies were not handled with respect. There was no body to remove flies on the face of king. The dead body were kept on open ground without any arrangement. Whereas, the dead body of Babuchiri Sherpa was well protected and kept open for public respect for 5 days.


 18. Why none of the foreign state heads and their representatives were allowed to take part? Even the notice for the higher governmental officers were issued very stupidly. The notice to attend at 3:00 PM the funeral spot with specified dresses was issued only at 3:10. Is is possible to reach at the spot at 3:00 hearing the notice at 3:10? Has every higher officers prepared the funeral dresses before the notice? otherwise how they could reach to the funeral spot immediately with specified dress?


 19. Why the number of bullets were not allowed to count from the dead bodies of royal members?


 20. Royal members are engaged with more than one women since long ahead, and that is not assumed as a critical issue. They can keep many wives in the form of Lyaite, byaite etc. So one external women can not be cause to death of dozens of very very important members of family and nation.


21. None of nepali has heard the fantastic story of love affairs of Deependra,but now the famous news agencies are trying to blame Divyani Rana as the cause of Royal members' masacre. Who has thought about her personal life afterward?


22. Why Dr. Rajeeb Shahi and Helen Shah are silent on these issue? It is heard that army official denied to conduct investigation, when senior police officer has proposed for that on Satureday, why?


23. Why all the international news agencies are displaying the photograph of mustachioed Deependra (with his darhi), to make an impression of bad person?


24. On the funeral of Birendra and Aisworya, Paras was not quite. His hand,foot, mouth was moving in some special ways, and many people has tried to describe ideas in his brain at that moment. Can someone behave in such a way,while his almost all family members were murdered? Can a person, who has seen the live death of several family members, with flow of blood from the all parts of body in a single room and their pain, grief movement etc, stand in such a smily and fresh manner to the public?


25. Deependra had not taken alcohol on friday evening. He never takes alcohol when he joins the dinner program with his father. He is well-known for his super respect to his father. How such person can kill his parents? These all questions and information may be useful to understand Deependra is not the killer.

[tundikhel]

'दीपेन्द्रलाई नसाले छुँदैनथ्यो'
20/03/2010 04:40:00 Naya Patrika


१९ जेठ ०५८　। तत्कालीन युवराजाधिराज दीपेन्द्र आफैंले ल्यान्डक्रुजर हाँकेर सातदोबाटोस्थित खेलमैदानमा पुग्नुभयो　। म युवराजका साथ उहाँकै गाडीमा थिएँ　। युवराजलाई खेलकुद परिषद्का त्यसवेलाका सदस्यसचिव विनोदशंकर पालिखे र ओलम्पिक कमिटीका अध्यक्ष रुक्मशमशेर राणालगायतका खेलपदाधिकारी र खेलाडीले स्वागत गरे　। युवराजले खेलमैदानमै केहीबेर स्क्वास खेल्नुभयो　।

अपराह्न त्यस्तै चार बजेको हुँदो हो　। युवराज र म सँगै सोही गाडीमा नारायणहिटी दरबार फर्कियौँ　। त्रिभुवन सदनबाहिर पुगेपछि युवराजले मलाई बिदा दिनुभयो　। मैले त्यसवेला बिदा हुनैलाग्दा 'सरकार, आज बडागुरुज्यूकहाँ निम्तो पनि छ, सरकार सवारी होइबक्सनुपर्छ' भनेर साँझको कार्यक्रमबारे जानकारी गराएको थिएँ　। युवराजले 'ल, ल तिमी अहिले जाऊ' भनेपछि म सोझै कार्यालयतर्फ गएँ र काम सकेर घर फर्किएँ　।

घर पुगेर खाना खाइवरी टिभी हेरेर बसिरहँदा एक्कासि दरबारबाट फोन आयो　। त्यसवेला त्यस्तै नौ बजेको थियो　। फोनमा युवराज दीपेन्द्रका अंगरक्षक राजु कार्की थिए　। उनको स्वर निकै अत्तालिएको सुनियो　। 'सर, सबै सरकारहरूलाई माथि छाउनी अस्पताल पुर्‍याइएको छ　। स्थिति गम्भीर छ, तपाईं तुरुन्तै आउनुपर्‍यो,' एडिसी राजुले भने　। त्यसवेला मैले केही मेसो पाइनँ　। साढे नौ बजेतिर युवराजको निजी सचिवालयमा पुग्दा पनि यथार्थ जानकारी पाउन सकिनँ　। कसैले पनि केही बताएनन्　। अन्योलको बन्दी बनेर रातभरि दरबारभित्र कार्यालयमै बसियो　। भोलिपल्ट १० बजेतिर मात्र हामीले थाहा पायौँ, दरबारमा अकल्पनीय नरसंहार भएको रहेछ, जसले हाम्रा प्यारा राजारानी र उनको वंशै चुँडेर लगेछ　।

०२५ सालतिरको कुरा हो　। त्यसवेला भर्खर नारायणहिटी दरबारमा प्रमुख राजदरबार पदाधिकारीको कार्यालय स्थापना गरिएको थियो　। त्यही कार्यालयमार्फत दरबारमा मेरो सेवा सुरु भएको हो　। मैले पछि दरबारको प्रमुख संवाद सचिवालयमा पाँच वर्ष काम गरेँ　। तत्कालीन प्रमुख संवादसचिव नरेन्द्रराज पाण्डे विदेशयात्रामा गएका वेला मैले नै उनको जिम्मेवारी सम्हालेको थिएँ　। सोही क्रममा तत्कालीन राजा वीरेन्द्रसँग नजिक हुने मौका पाएँ　। पछि मलाई युवराज दीपेन्द्रको निजी सचिवालयको प्रमुख बनाइयो　।

काम गर्ने दौरान मैले युवराज दीपेन्द्रलाई हामी कर्मचारीको अगाडि कहिल्यै कसैसँग रिसाएको वा क्रूद्ध भएको देखिनँ　। सबैसँग मित्रवत् व्यवहार थियो, उहाँको　। अहिले पनि म उहाँको 'स्माइलिङ फेस' सम्झन्छु　। त्यस्तो मानिसले आफ्ना बुबा, आमा र नातागोतालाई मार्ने हदको रौद्र रूप देखाउनुभयो होला भन्ने मलाई पटक्कै विश्वास छैन　। मैले जानेसम्म उहाँ बुबा, आमालाई निकै आदर गर्नुहुन्थ्यो　। आप\mना गुरुहरूलाई पनि उत्तिकै सम्मान गर्नुहुन्थ्यो　। पढाइ पूरा भएपछि पनि उहाँ बुढानीलकण्ठ स्कुलमा गइरहनुहुन्थ्यो　। स्कुलमा गएको वेला सोझै पि्रन्सिपल नारायण शर्मा बस्ने क्वाटरमै गएर गुरुहरूसँग गफ गरेर फर्किनुहुन्थ्यो　।

जब दरबार हत्याकाण्ड भयो र त्यसमा दीपेन्द्रको हात रहेको समाचार आयो, मैले बुढानीलकण्ठ स्कुलमा दीपेन्द्रलाई नेपाली पढाउने टिचर रामबाबु सुवेदीसँग सोधेँ, 'सर के त्यत्रो हत्याकाण्ड तपाईंकै शिष्यबाट भएको हो त ?' रामबाबुले भनेका थिए, 'होइन, मलाई उनले त्यत्रो नरसंहार गराए भन्ने कुरामा एकरत्ति विश्वास छैन　।'

आमजनतासँग राजपरिवारका अन्य सदस्यहरू खासै घुलमिल गर्दैनथे　। तर, युवराज दीपेन्द्र मेरै आग्रहमा पनि धेरैपटक जनसम्पर्कका अनौपचारिक कार्यक्रमहरूमा सहभागी हुनुभयो　। मध्यपुर थिमी महोत्सवका वेला दीपेन्द्रले पैदलै सात किलोमिटर क्षेत्रमा भ्रमण गर्नुभएको थियो　। ०५८ वैशाख २८ गते पर्यटन बोर्डमा आयोजित मध्यपुर थिमी प्रदर्शनी नै उहाँ सहभागी भएको अन्तिम औपचारिक कार्यक्रम थियो　। त्यहाँ खट जात्राको झाँकी प्रस्तुत गरिएको थियो　। युवराजले बडो श्रद्धाका साथ जुत्ता फुकालेर खटभित्रका देवताको दर्शन गर्नुभयो र दर्शनपछि फुड फेस्टिभलका हरेक स्टलमा गएर टिकिन चिउरा र पालाको रक्सी खानुभयो　। कीर्तिपुरमा आमजनतासँगै मिलेर उहाँ वृक्षरोपणमा पनि सहभागी हुनुभएको थियो　।

भक्तपुर नगरपालिकाले आयोजना गरेको 'भक्तपुर महोत्सव'मा पनि युवराज सहभागी हुनुभएको थियो　। त्यहाँ पनि थिमीमा झैं उहाँ करिब सात किलोमिटर पैदलै टोलटोलमा घुम्नुभयो　। महोत्सवमा राजसंस्थाविरोधी नेताका रूपमा चिनिएका नेमकिपाका नेता नारायणमान बिजुक्छे पनि सहभागी हुनुहुन्थ्यो　। मैले नै उहाँलाई युवराजाधिराजको पछि-पछि हिँडाएको थिएँ　। त्यहाँ युवराजको हाउभाउ देखेर भक्तपुरवासी मोहित भएका थिए　।

शरतसिंह भण्डारी खेलकुदमन्त्री भएको वेला नेपालमा साफ खेल आयोजना भयो　। त्यसवेला युवराजको सक्रियताको सबैतिर प्रशंसा भएको थियो　। आफैं करातेका आठौं डन दीपेन्द्र बिहान आठ बजेदेखि नै खेल आयोजनाको निरीक्षण गर्नुहुन्थ्यो　। राम्रो खेल खेल्नेलाई आश्वासन दिनुहुन्थ्यो र धाप मार्नुहुन्थ्यो　। खेलाडी चाहे विदेशी हुन् या स्वदेशी, हार्ने हुन् वा जित्ने, सबैलाई उहाँ हौसला प्रदान गर्नुहुन्थ्यो　। 'ल है राम्रो गर' भन्नुहुन्थ्यो　। हार्ने खेलाडीलाई उहाँ भन्नुहुन्थ्यो, 'खेलमा हार-जित भइहाल्छ, डन्ट वरी ओके !'

एकपटक मैले युवराज दीपेन्द्रलाई आफ्नै घरमा अतिथि बनाएँ　। मेरा दुई छोरा र भान्जाको संयुक्त ब्रतबन्ध थियो　। युवराज सहजै मेरो निमन्त्रणा स्वीकार गरेर कुलेश्वर आवास क्ष्ाेत्रमा रहेको मेरो घरमा आउनुभयो　। उहाँका साथमा अधिराजकुमार नीराजनसहित अन्य चारजना साथी पनि थिए　। ब्रतबन्धमा सहभागी भएका अन्य आगन्तुकले पनि युवराजसँग भेट गरे　। मैले युवराजलाई आफूले घरमै तयार पारेको स्पेसल मदिरा टक्र्याएँ　। सो गृहनिर्मित मदिरामा सुगन्धका लागि ल्वाङ, सुकमेलका साथै पानमसला पनि मिसाइएको थियो　। करिब एक-दुई गिलास पिउँदा नै मताइदिने सो मदिरा युवराजलाई कति मीठो लाग्यो भने थपेको थप्यै गर्नुभयो　।

चार बोतल रित्तियो　। तर, युवराज र उहाँसँग आएका मित्रहरूको प्यास मेटिएन　। अन्तिममा अरू एक बोतल थप्नुभयो　। आश्चर्यको कुरो त के भने त्यतिविधि मदिरा पिएर पनि र्फकने वेलामा युवराज बिल्कुल होसमा हुनुहुन्थ्यो　। उहाँ आफैंले गाडी हाँकेर फर्किनुभएको थियो　। त्यसक्रममा उहाँले कुनै अस्वाभाविक व्यवहार प्रदर्शन गरेको मलाई हेक्का छैन　। अब म कसरी विश्वास गरूँ, दीपेन्द्रले नसाको सुरमा भटटट... गोली चलाउनुभयो भनेर ?

उद्योगपति पियुषबहादुर अमात्यका भाइ हिरेन्द्रबहादुर अमात्यको घरमा गल्फ कोर्सका पदाधिकारीहरू भेला भएका थिए　। युवराज र म पनि त्यहाँ पुगेका थियौँ　। रमाइलो जमघट थियो त्यो　। खानपिनका साथ रोचक गफ चलिरहेको थियो　। कुरैकुरामा कसैले 'संस्कृत भाषाको अस्तित्व लोप हुन लागेको, नेपालमा संस्कृत भाषा बोल्ने मानिस फेला पार्न मुस्किल हुने गरेको' बताए　। त्यो कुराले युवराजलाई छोएछ क्यार　। तुरुन्तै प्रतिवाद गर्दै भन्नुभयो, 'कसले भन्छ, संस्कृत भाषाको अस्तित्व लोप हुन लाग्यो भनेर ? मलाई त सबै कण्ठै आउँछ　।' त्यसपछि त युवराजले धमाधम संस्कृतका विभिन्न श्लोकहरू उच्चारण गर्न थाल्नुभयो, त्यो पनि पण्डितले झैं भाका हाली-हाली　। विदेशमा पढेका युवराजले संस्कृतका श्लोक पाठ गरिरहँदा र त्यसको नेपालीमा अर्थसमेत लगाइरहँदा सबै दंग परेर उहाँलाई हेरिरहेका थिए　।

योचाहिँ त्यसवेलाको कुरा हो, जतिवेला दीपेन्द्र जोग्राफीमा विद्यावारिधिको तयारी गर्दै हुनुहुन्थ्यो　। भूगोल विभागका प्राध्यापकहरूसँग उहाँको उठबस भइरहन्थ्यो　। एक दिन युवराजले मलाई 'एयरपोर्ट हिँड' भन्नुभयो　। युवराजकै गाडी चढेर एयरपोर्ट गएँ　। एयरपोर्टमा केही विदेशी गुरुहरू पनि रहेछन्　। युवराजले हामी सबैलाई हेलिकोप्टरमा चढ्न संकेत गर्नुभयो　। हामी सबै चढ्यौँ　। चालकलाई साइडमा राखेर हेलिकोप्टर उहाँले नै उडाउन थाल्नुभयो　।

दीपेन्द्रले हेलिकोप्टर उडाएर सम्बन्धित इन्स्टिच्युटबाट चालकको लाइसेन्स नै लिनुभएको थियो　। त्यसैले हामीलाई कुनै भय थिएन　। कुनै अज्ञात हिमाली भूभागमा उहाँले हेलिकोप्टर ओराल्नुभयो　। त्यहाँ जताततै हिउँ नै हिउँ थियो　। भुइँमा टेक्दा घुँडाभन्दा माथिसम्म हिउँ रहेछ　। त्यही ठाउँमा क्याम्प खडा गर्न भन्नुभयो, युवराजले　। त्यहीँ खानपिन हुन थाल्यो　। हिउँका डल्ला हानाहान गरेर हामीले रमाइलो गर्‍यौँ करिब तीन घन्टासम्म　। पछि काठमाडौं फकर्ंदा पनि युवराजले नै हेलिकोप्टर चलाउनुभएको थियो　।

दरबार हत्याकाण्ड नेपाल र नेपालीका लागि एउटा त्रासदीपूर्ण, अकल्पनीय र कारुणिक 'दुर्घटना' थियो　। राजा, रानी, युवराज र सम्पूर्ण राजपरिवारका सदस्यको एकैपटक संहार भएको त्यो घटना हामी सबै नेपालीका लागि कहिल्यै निको नहुने घाउका रूपमा रहेको छ　। सो नरसंहारबारे अनुसन्धानदाताहरूले आगामी दिनमा पनि अनुसन्धान गर्लान् नै　। त्यसको सत्यतथ्य पत्ता लगाउने काम राज्यको हो, अनुसन्धान गर्ने निकायहरूको हो　। यहाँ म त्यसबारेमा केही भन्न गइरहेको छैन　। मेरो आग्रह के मात्र हो भने सो हत्याकाण्डलाई लिएर जसरी तत्कालीन युवराजाधिराज दीपेन्द्रलाई पूर्ण रूपमा खलनायक बनाउन खोजिएको छ, त्यसबाट सत्य-तथ्यलाई उजागर गर्ने होइन, छोप्ने काम भइरहेकोजस्तो देखियो भन्ने मलाई लाग्छ　। अनुसन्धानदाताहरूले अनुसन्धानपछिको निष्कर्ष र ठोस प्रमाणका आधारमा कसैलाई दोषी, हत्यारा वा अभियुक्त ठहर गर्नु स्वाभाविकै हुन सक्ला, तर कतिपयले हचुवाकै भरमा दरबार हत्याकाण्ड युवराज दीपेन्द्रले नै गराएको दाबी गरिरहेका छन्, जुन जनमानसले पत्याउन गाह्रो छ　।

हत्याकाण्डको म प्रत्यक्षदर्शी होइन　। त्यसबारेमा किटेरै म केही पनि भन्न सक्दिनँ　। तर, हालै मात्र हिमालयशमशेर जबराले आफ्नो एक पुस्तकमा 'दरबार हत्याकाण्ड दीपेन्द्रबाटै भएको' दाबी गर्नुभएको रहेछ　। आफूले आँखाले नदेखेको विषयमा त्यसरी लेख्नु ठीक होइन　। कि उहाँले मैले आपनै आँखाले देखे भन्नुपर्‍यो, होइन भने कुनै सूत्रको हवाला दिएर कसैलाई अभियुक्त किटान गर्नु हँुदैनथ्यो　। जहाँसम्म मेरो कुरा छ, युवराज दीपेन्द्रबाट त्यस्तो नरसंहार भएको भन्ने कुरामा मलाई कत्ति विश्वास छैन　। युवराज दीपेन्द्रको निजी सचिवालय, प्रमुखका नाताले मैले उहाँलाई नजिकबाट जसरी बुझेँ, कार्यालयको कामको सिलसिलामा उहाँसँग जति निकट रहेँ र त्यसक्रममा उहाँको स्वभावबारे जति कुरा देखेँ, सुनेँ, भोगेँ, त्यसका आधारमा भन्नुपर्दा उहाँबाट त्यत्रो नरसंहार भएको हो भन्ने कुरा म मान्दिनँ　।

　

प्रस्तुतिः केशव ज्ञवाली

keshabgewali@gmail.com

[anand]

paras ko

[tundikhel]

[tundikhel]

राजदरबार हत्याकाण्डः प्रेम र घृणाको एउटा वियोगान्त कथा
 |  1st June 2016 | १९ जेठ २०७३ | ReadCounter:27052

 main

Share this News


पहिलोपोस्ट -
यो प्रेम र घृणाको कथा हो। एउटा वियोगान्त कथा। कथाका कतिपय पात्र अझै जिवित छन्, कतिपय पात्र भौतिक रुपमा विदा भएपछि बल्ल यो कथा लेखियो।

कथाका केन्द्रीय पात्र दीपेन्द्र हुन्। युवराजधिराज दीपेन्द्र वीरविक्रम शाहदेव। पछि उनलाई श्री ५ महाराजधिराज घोषणा गरियो।

दीपेन्द्र एक तर रुप अनेक। कथामा फरक फरक भूमिकाका दीपेन्द्र छन्। एकछिन अघिसम्म उनी आफ्नो विहेको कुरा गरिरहेका छन्। बाबुसँग कुरा गर्ने मिति पनि जुराइसकेका छन्। उनी स्नुकर खेलिरहेका छन्। हजुरआमालाई आफै ड्राइभ गरेर ल्याउँछन्। पार्टीमा सहभागी परिवारका सदस्य तथा आफन्तलाई ड्रिंक्स सर्भ गर्छन्। एकैछिनमा रक्सी लागेर लठ्ठ पर्छन्। अरुले नै बोकेर खोपीमा पुर्‍याइदिनुपर्ने। बाथरुममा वाकवाक गर्छन्। अचेत भएर बिस्तारामा ढल्छन्। 

एकैछिनमा प्रेमिकालाई फोन गर्छन्। म आज सुत्छु, भोलि भेटौँला भन्छन्। फेरि एकैछिनमा जुरुक्क उठ्छन्, आर्मी ड्रेस लगाउँछन्। तीनचारवटा स्वचालित हतियार बोक्छन् र छानीछानी परिवारका सदस्यमाथि गोली दाग्छन्। अन्तिममा आफ्नै कञ्चटमा गोली हान्छन्। कन्फ्युजिङ छ कथा।

घटनास्थल नारायणहिटी दरबारको त्रिभुवन सदनमा पर्छ, जुन पछि भत्काइयो।
***
हरेक महिना तेश्रो शुक्रबार दरबारमा ‘गुड फ्राइडे’ मनाइन्थ्यो। राजपरिवारका सदस्य सहभागी हुन्थे।

२०५८ साल जेठ १९ गते। शुक्रबार। साँझ करिब ७ बजे आसपास।

युवराजाधिराज दीपेन्द्र शाह बिलियर्ड हलमा स्नुकर खेलिरहेका थिए। एक्लै। दीपेन्द्रका शाही पाश्र्ववर्ती सेनानी गजेन्द्र बोहोरा दीपेन्द्रलाई सघाइरहेका थिए- बल मिलाइदिएर।

साढे ७ बजेतिर पाहुनाहरु आउन थालेका थिए।

शाही पाश्र्ववर्ती बोहोरालाई पाहुनाहरुको मोटर राख्ने ठाउँ मिलाउन जान हतारो थियो।

‘म जान्छु’, उनले बिन्ति गरे। दीपेन्द्रले एकछिन बस्न अह्राए।

एक्लै स्नुकर खेलिरहेका दीपेन्द्रले ड्रिंक्स मगाए। बोहोराले अर्दलीलाई अह्राए। दीपेन्द्रको चाहना अनुसार एक पेग फेमस ग्राउस ह्विस्की ल्याए। ७ बजेर २५ मिनेटतिर बोहोराले फेरि जान्छु भनेर बिन्ति गरे।

‘अब त टाइम भयो, मुमा सवारी हुन्छ होला, जाऊ’, दीपेन्द्रले यति भनेपछि उनी आफ्नो अफिसतिर लागे।
***
पार्टी सुरु हुँदै थियो। केटाहरु एउटा साइडमा स्नुकर खेलिरहेका थिए। ‘मैले अलिकति आज खाएको छु’, दीपेन्द्रले भनेका थिए।

‘८ बज्न लागे पछि भन है। मैले मुमाको सवारी चलाउनु पर्छ’, फेरि एकछिन पछि उनले भने।

८ बज्नै लाग्दा दीपेन्द्र महेन्द्र–मञ्जिल गए, जहाँ मुमाबडामहारानी रत्न बस्थिन्। आफैले ड्राइभिङ गरेर दीपेन्द्रले हजुरआमालाई त्रिभुवन सदन ल्याए।

फर्केपछि उनले ‘अलि बढी लागे जस्तो छ’ भने। केहीबेरपछि नै उनी बेहोस् जत्तिकै भए। त्यसपछि पारससहित चारजनाले उनलाई खोपीमा पुर्‍याए। राजीव, पारस, निराजन र कुमार गोरखले। सुत्न अफ्ठ्यारो होला भनेर हतियार निकालिदिए।

एकछिनअघि रमाइलो ‘मुड’ मा जोक गर्दै सबैलाई हसाउँदै गरेका दीपेन्द्र पछि बेहोस् जस्तै भए। तर करिब आधा घण्टामै उनको रौद्र रुप देखा पर्‍यो।
***
दीपेन्द्र मुमा बडामहारानी अर्थात हजुरआमालाई लिन जाँदा सह–सेनानी चक्र शाह पनि सँगै थिए।

८ बज्नै लागेको थियो। रेडियोमा समाचार आउनुअघि समाचारसूचक संगीत बजिरहँदा गाडी महेन्द्र मञ्जिल पुगेको थियो। युवराज दीपेन्द्र कालो पहिरनमा थिए। छालाको डिंगो बुट लगाएका।

मुमाबडामहारानी रत्न पछाडि बसिन्। चक्र साइडमा बसे। गाडी दीपेन्द्रले आफैले ड्राइभ गरे। 

रत्नलाई लिन कि वीरेन्द्र जान्थे कि दीपेन्द्र। यो परम्परा नै बनिसकेको थियो।

‘युवराज सरकारले कुनै ड्रिंक्स गरेजस्तो थियो?’

‘केही पनि थिएन। गाडीमा गफ गरिबक्सेको थियो– मुमा सरकारसँग।‘

रत्न दीपेन्द्रसँगै त्रिभुवन सदन छिरिन्। चक्र बाहिरै अन्य एडिसीहरुसँग बसें। केही बरेमा राजा वीरेन्द्र आइपुगे।

‘एकछिनपछि एक्कासी आवाज आएको सुन्यौं। आवाज आउनासाथ आत्तिएर हामी निस्केर अगाडि बढ्यौँ’, उनले भने, ‘उताबाट डाक्टर बोलाऊ भन्ने लेडिजहरुको आवाज सुन्यौं।‘

फेरि फायरिङ भयो र केही सेकेन्डमा रोकियो।
***
बेलुका ८ बजेर १९ मिनेटमा दीपेन्द्रले सेनानी गजेन्द्र बोहोरालाई फोन गरे- मेरो अर्दलीलाई पठाइदेउ। दीपेन्द्रले चुरोट मागेका थिए। सेनानी गजेन्द्र बोहोराले अर्दलीलाई बोलाए र चुरोट पुर्‍याउन अह्राए।

तर त्यहाँ हरेक टेबुलमा पहिले नै चुरोट राखिएको थियो। बिलियार्ड हलमा, हरेक सोफाको पकेटमा चुरोट थियो।

तै पनि दीपेन्द्र चुरोट मागिरहेका थिए। त्यो सामान्य चुरोट थिएन। त्यो थियो गाँजा भरेको चुरोट। अर्दलीहरुले बनाएर टक्र्याउँथे।
***

प्यूट रामकृष्ण केसी शाही अर्दली थिए। उनलाई दीपेन्द्रका लुगा खोलिदिने र लगाइदिने जिम्मा दिइएको थियो। उनी किचेनमा थिए। द्वारे आमाले युवराज आएको जानकारी गराइन्।

लडिरहेका दीपेन्द्र उनीहरु पुग्नेबित्तिकै जुरुक्क उठे।

उनले लुगा खोलिदिए। त्यसपछि दीपेन्द्र बाथरुम गए। अलिअलि वाकवाक पनि गरेका थिए बाथरुममा।

एकछिनमा बाहिर निस्के र ‘तिमीहरु जाओ’ भने।

एकछिनपछि दीपेन्द्र नयाँ पोशाक लगाएर हतियार भिरेर आए। हतियार पछाडिबाट भिरेका थिए। दुई तीनवटा।  ‘इमर्जेन्सी ब्याग चाहिन्छ कि?’, रामकृष्णले सोधे।

‘चाहिँदैन’, यति भनेर दीपेन्द्र लागे।

सामन्यतया बाहिर सवारी हुँदा बोकिने इमर्जेन्सी ब्यागमा वेदरप्रुफ ज्याकेट, चिपिस्टिक, स्प्रे, अतिरिक्त ब्याट्रीहरु, पानी राखिन्थ्यो।

रामकृष्ण एडिसीलाई रिपोर्टिङ गर्न दौडेका मात्र के थिए फायरिङ सुरु भयो। ‘एडिसीलाई खबर गर्न म आउनु र त्यहाँ पड्कनु एकैसाथ भयो र म पछाडि आएँ’, रामकृष्णले भने।
***
रामकृष्ण तिनै व्यक्ति थिए जसले घटना हुँदाको दिन युवराज पारसमार्फत दीपेन्द्रलाई ‘माल भएको चुरोट’ अर्थात गाँजा भरेको चुरोट पुर्‍याएका थिए। गाँजा भरेका ५/६ खिल्ली चुरोट उनले पारसलाई दिएका थिए।

पारसले मुस्कुराउँदै रामकृष्णसँग ‘मालवाला’ चुरोट लिए। यो दिउँसो २/३ बजेतिरको कुरा थियो। 

‘त्यो चुरोटमा गाँजामात्रै भरिएको थियो भन्ने तपाईलाई यकीन छ?’

‘त्यसमा गाँजा र अर्को कालो के हुन्थ्यो त्यो ल्याउँथें, त्यो मिसाएर भरिदिनु पर्थ्यो।

दीपेन्द्रले नै बनाएर राख भनेपछि उनले बनाएर राखेका थिए। शिखर चुरोट दीपेन्द्रको फेबरेट ब्रान्ड थियो।

दीपेन्द्र कालो पोशाक लगाउँदा कालै बटृा बोक्थे। खैरो पोशाक लगाउँदा खैरो बटृा।
***
जमुना अधिकारी अर्थात द्वारे आमा। दीपेन्द्र बाथरुम जाँदा लक नलगाउन अनुरोध गरेको सम्झिन्छिन्। ‘के गरिबक्सन्छ भनेर बस्दा वाथरुममा वा–वा गरिबक्सियो। ढोका लगाईबक्सेको थियो। लक लगाएको थियो भित्रबाट’, उनले सम्झिन्। 

दीपेन्द्रले ‘तिमीहरु सुत्न जाओ’ भनेपछि उनीहरु आआफ्नो काममा लागे। केही बरेमा अचानक मान्छेहरु कराउन थाले। न उनले सैनिक पोशाकमा हतियार बोकेर निस्केका दीपेन्द्र देखिन् न बन्दुक पड्काउने दीपेन्द्र।

उनले खोपीमा छोडेर हिँड्दा दीपेन्द्रले भित्री पाइन्टमात्र लगाएका थिए। बाथरुम जाने बेला माथिका सबै कपडा फुकालिएको थियो।
***
शाहज्यादा पारस शाह पार्टीमा अलि ढिला पुगेका थिए। यस्तै ७ बजेर ४० मिनेटतिर।

दीपेन्द्र ककटेल लिएर बसेका रहेछन्। पारसले कोकमात्र पिउने भनेपछि दीपेन्द्रले भने- ‘ए कोकमात्र खाने ! म त ह्विस्की खाएर बसेको छु।‘ पारसले दीपेन्द्रलाई हालखबर सोधे।

‘विवाहको कुरा भइराखेको छ। मुमासँग कुरा गरें। आफूमुमासँग पनि कुरा गरें। दुवै जनाले हुन्न भन्नु भयो। अब आइतबार बुबासँग कुरा गर्छु’, दीपेन्द्र भन्दै थिए।

‘राम्रो मुड थियो?’

‘लागेको जस्तो भएको थियो। एकदमै राम्रो थियो मुड। त्यस्तो होला भन्ने केही सोचेकै थिएनौं हामीले। एकदमै जोक गरी बक्सेको जस्तो सबैलाई हँसाइबक्सेको थियो। त्यहाँ तल होइबक्सँदासम्म त’, पारसले भने।

करिब आठ बजेतिर दीपेन्द्रले सबैलाई ड्रिंक्स टक्र्याए। रानी ऐश्वर्या लगायत सबैजना आइसकेका थिए। करिब साढे आठतिर राजाको सवारी भयो। त्यतिबेला दीपेन्द्र पारससँगै थिए, जहाँ घटना घट्यो त्यही कोठामा। तर उनको हालत खराब थियो।

‘एकदमै लागेको जस्तो। ढलिबक्स्यो। बेहोसै होइबक्सेको जस्तो’, पारसले सम्झे। 

दीपेन्द्रको हालत देखेर पारस लगायत ४ जनाले उनलाई खोपीमा लगे। गद्दीको मुन्तिर सानो ओछ्यानमा सुताए। करिब साढे ८ बजेको थियो। बत्ती निभाएर उनीहरु तल झरे।

राजा वीरेन्द्र मुमा बडामहारानीलगायतसँग मिटिङमा थिए। मिटिङ करिब आधा घण्टा चल्यो।
***
वीरेन्द्रले भर्खर ड्रिंक्स लिएका थिए। चियर्स् भैसकेको थिएन। ‘हामी कुनामा थियौं, युवराजाधिराज सवारी भएको देखिएन।‘ चुरोट समाएको अन्तबाट नदेखियोस् भनेर धेरैजसो दीपेन्द्र, पारस लगायत यही कुनामा बस्थे।

अचानक बन्दुक पड्क्यो। तीन राउन्डजति फायर भयो। वीरेन्द्रले ‘के गरेको’ भनेकामात्र थिए, दीपेन्द्रले फेरि दुईपटक प्रहार गरे। राजा ढलिहाले। दुई तीनपटक भित्रबाहिर गर्दै दीपेन्द्रले आफ्नो निशाना लगाइरहे।

३० सेकेन्डभित्र यो सब भएको थियो। एम १६ सहित चारवटा हतियार दीपेन्द्रले चलाएको पारसले देखे। पछि पारसले अरुबाट सुने- बाहिरको पुलमा दीपेन्द्रले आफ्नै कञ्चटमा गोली हाने। 

किन गरे होलान् दीपेन्द्र यस्तो? यसको पछाडि के होला कारण? 

‘यो विवाहकै हो। मलाई जहाँसम्म लाग्छ’, पारसले भने। 
***
बच्चुराम त्रिभुवन सदनमा खाना तयार गर्दै थिए। घटना घट्नु भन्दा दुई मिनेट अगाडिको कुरा हो। बच्चुराम कोल्ड ड्रिंक्स लिएर जाँदै थिए।

निराजनले मगाएका थिए कोल्ड ड्रिंक्स। कोल्ड ड्रिंक्स पुर्‍याएपछि त्यहाँ बसिरहनुपर्ने स्थिति थिएन। राजपरिवारका सदस्य आवश्यक परे घण्टी बजाउँथे। कहिलेकाहीं आफै किचेनमा आउँथे।

बैठकको ढोकाको १० मिटर जति उत्तरमा सैनिक पोशाक लगाएका युवराज दीपेन्द्र हतियार भिरेर उभिएका थिए। बच्चुरामले कतै सवारी हुनलाग्यो भन्ठानेछन्। तर ढोकाबाट छिर्ने बित्तिकै फायरिङ सुरु भयो।

‘त्यसपछि मलाई डर लाग्यो; मेरो मुटु काम्यो। म दौडेर भागेँ’, बच्चुरामले सम्झे। समय त्यस्तै बेलुकाको करिब ९ बजेको थियो।
***
करिब अचेत अवस्थामा सुतेका दीपेन्द्र करिब आधा घण्टापछाडि सैनिक पोशाकमा फायरिङ गर्दै आइपुगेका थिए। सेल्फ कम्ब्याट युनिफर्ममा दुईवटै हातमा एक/एकवटा मेसिनगन। स्वचालित।

केतकी चेष्टरका अनुसार दीपेन्द्रलाई फलो गर्दै रानी ऐश्वर्या बगैंचातिर लागेकी थिइन्। दुईचोटी उनले ‘भाउजु भाउजु हुन्न’ भनिन्। ‘तर वहाँको मुहारबाटै थाहा पाए थें कि म बन्दुकै लिन्छु कि म मर्छु भन्ने’, उनले भनेकी छन्, ‘निराजनचाहिँ वहाँको पछिपछि सुरक्षा गर्न गएको भन्ने मलाई लाग्यो।‘
***
वीरेन्द्र बिलियार्डमा आएको करिब आधा घण्टादेखि ४५ मिनेट भएको हुँदो हो। ठूलो आवाज आयो। मान्छे दौडिएको आवाज। जोडले होइन अलि बिस्तारै दौडिएजस्तो।

‘दिज्यू, के हो त्यो मान्छेहरु पनि कराउँछन् त त्यतातिर’, अधिराजकुमारी हेलेनले मूमा बडामहारानीलाई भनिन्। त्यसबीच गोली चलिरह्‍यो। केटाकेटी खेलेको भन्ठानिन् हेलेनले। उनीहरुबीच कुराकानी जारी रह्‍यो।

७/८ मिनेटमा दौडिँदै आइपुगे पारस। त्यतिन्जेल उनीहरु कुराकानीमै मस्त थिए।

‘आफूमुमा! दाइले त ठूलो बुबा देखि लिएर सबैजनालाई गोली हान्यो’, पारसले भने।

उनीहरु बिलियार्डतर्फ दौडिए।

हेलेन उभिएर हेर्छिन् त सब लडिराखेका छन्। धीरेन्द्र ऐया ऐया भन्दै कराइराखेका थिए।

‘दिज्यू, धीरेन्द्र एउटा बाहेक सबैजना मरिराखेको’, फर्केर मुमा बडामहारानीलाई जाहेर गरिन्।

त्यतिन्जेलमा राजा वीरेन्द्रलाई अस्पताल कुदाइसकिएको थियो।

‘कसले गोली चलायो, मैले आफ्नै आँखाले देखिनँ’, हेलेनले भनिन्।
***
युवराज दीपेन्द्र सैनिक पोशाकमा थिए। कसैको मतलबै नगरिकन उनले गोली चलाउन थाले। दीपेन्द्रको पहिलो निशाना राजा वीरेन्द्र थिए। वीरेन्द्र ढलेपछि सबैजना आत्तिने भैहाले।

‘वीरेन्द्र दाइ लडिबक्स्यो। म गएर समातें। राजीव पनि आएर हेल्प गर्‍यो। कहाँ हान्यो, कहाँ लाग्यो मलाई थाहा छैन’, अधिराजकुमारी शोभा शाहीले सम्झिन्। 

उनका अनुसार गोली लागेर ढलेका वीरेन्द्र उठ्न खोज्दै थिए। गोली लागेकाहरु ढलिरहेकै थिए।

‘ए बाबु, द्याट्स् इनफ (अति भयो)’, धीरेन्द्रले यति के भनेका थिए, दीपेन्द्रले उनलाई पनि गोली हाने। अधिराजकुमारी शोभा पनि पिठमा गोली लागेर ढलिन्।
***
सिपाही लिलाबहादुर गुरुङ दरबार बसेको दुई वर्ष भएको थियो। त्यस दिन त्रिभुवन सदनको ढोकानजिकै उनको ड्युटी थियो।

केही छिनपछि एकैचोटी भित्रबाट गोलीको आवाज आयो, त्यहीबेला एकजना महिलाको आवाज आयो; त्यसपछि एकजना मान्छे भित्रबाट निस्केर गाडीको पार्किङ्गबाट अगाडि भाग्यो। ‘त्यो मान्छे मलाई याद भएन’, उनले भने।

‘लोग्ने मान्छे, होंचो होंचो टाइपको, गाडीको साइडबाट बाहिर निस्केको देखियो’, उनले सम्झे।

 à¤—ोली रोकिएपछि कोही भित्र जाने, कोही बाहिर जाने, हतार गरेको देखियो।
 ***
सेनानी राजुकुमार कार्की। युवराज दीपेन्द्रको एडिसी। दरबारमा काम गरेको ११ वर्ष चानचुन भएको थियो। घटना घट्दाको दिन उनी छुट्टीमा थिए। सैनिक कोर्सको लागि उनी ३ तारिख अमेरिकामा जाँदै थिए। 

अमेरिका जानुअघि उनी दीपेन्द्रलाई भेट्न चाहन्थे। शनिबार भेट हुँदैन भनेर।

उनी युवराजधिराजको अफिसमा पुगे। दीपेन्द्रले उनलाई भित्र बोलाए। 

‘ल राम्रोसँग जाऊ। मसँग इमेलमा कन्ट्याक्ट राखिराख’, दीपेन्द्रले भने।

त्यसपछि उनी सैनिक मूख्यालय गए। अमेरिकी दूतावास गए। सामान प्याकिङ गरे।

अचानक देवयानीको फोन आयो। देवयानी अर्थात दीपेन्द्रकी प्रेमिका।

‘सरकारलाई अलि जाँड लागेको जस्तो छ। अफिस गइकन एकचोटी हेर्नू’, उनले भनिन्, ‘हि इज नट फिलिङ्ग वेल।‘

‘म त डिउटीमा हैन। म कसरी जान मिल्छ?’ उनले यत्ति भने। तर डिउटीमा भएकोलाई बुझ्छु भनेर उनले फोन राखे।

डिउटीमा रहेका अधिकारीसँग कुरा गरेपछि उनी पनि त्यतै लागे किनकि पर्सीपल्ट अमेरिका जानु त छँदै थियो। ड्रेस सबै प्याकिङ भएकोले उनी सिभिलमै राजदरबारतिर लागे।

उनी त्यहाँ पुग्दा घटना घटिसकेको थियो। उद्दार हुँदै थियो। दीपेन्द्रलाई गाडीमा राखिएको थियो। पारस त्यही गाडीमा थिए। गजेन्द्रले गाडी चलाए। पछाडिको ढोका खोलेर कार्की भित्र पसे। एकैछिनमा निराजनलाई बोकेर ल्याइयो।

निराजनको शरीरमा हलचल थिएन। तर दीपेन्द्रचाहिँ सास फेरिरहेका थिए।

‘ए गोली कहाँ कहाँ लाग्यो?’, पारसले सोधे।

गाडीको बत्ती बालेर हेर्दा टाउकोमा गोली लागेको स्पष्ट देखियो।
***
दीपेन्द्रका एडिसी समेत रहेका सेनानी राजुकुमार कार्कीका अनुसार दीपेन्द्र पहिलेदेखि नै चुरोट खान्थे। गाँजा, चरेस पनि उनको लत थियो।

‘हामी एडिसीको नाताले सम्झाउँथ्यौं– सरकार यस्तो चिज गरिबक्सनु हुँदैन भनेर’, उनले सम्झे, ‘हामीलाई नै सल्लाह दिइबक्सन्थ्यो- चुरोट भन्दा यो राम्रो हो।‘

पछिल्ला दिनमा गाँजा चरेसको मात्रा बढ्दै गएको थियो। करिब एक डेढ वर्षदेखि। बिस्तारै उनले अरुको डर मान्न पनि छोडे।

‘सोसल ग्यादरिङमै ज्युनार भइदिने (खाइदिने)’, उनले भने, ‘हामी चाहिँ मान्छेको अगाडि नगरी बक्स्योस् सरकार भन्ने।‘

कसले पुर्‍याउँथ्यो दीपेन्द्रलाई गाँजा/चरेस?

‘मे बि, प्रोब्याब्ली दाजुभाईको सर्कल होला, हामीले चाहिँ त्यही भन्ठान्थ्यौं’, उनले भने। 

‘फ्यामिली सर्कलै हुनुपर्छ। दाजुभाई यता उता हजुर’, उनको जवाफ।

के यो कुरा देवयानीलाई थाहा थियो? ‘थाहा थियो होला’, उनले अनुमान गरे। 

सेनानी कार्कीलाई करिब ८/९ वर्षदेखि देवयानीसँग दीपेन्द्रको सम्बन्ध रहेको थाहा छ।

पहिला उनीहरुबीच त्यति आवतजावत हुँदैनथ्यो तर पछिल्ला दिनमा दीपेन्द्र आफैले देवयानीलाई लिएर आउँथे।

पहिलोपटक दुई साढे दुई वर्ष जस्तो अगाडि देवयानीलाई दीपेन्द्रले दरबार लिएर आएका थिए।
***
गिरिजा प्रसाद कोइराला। तत्कालीन प्रधानमन्त्री। कोइरालाले घटनाबारे निकै ढिलो थाहा पाए। करिब दुई घण्टापछि।

११ बज्नै लाग्दा प्रधानमन्त्रीको टेलिफोनमा घण्टी बज्यो। राजपरिषद् सभापति डा. केशरजंग रायमाझीको फोन थियो।

‘महाराजाधिराजलाई सिरियस हार्ट अट्याक भएर हस्पिटलाइज्ड गरिएको छ। म त हस्पिटल हिँडे। तपाईँ पनि आउनुस्।’

कपडा फेर्न के लागेका थिए, फेरि फोन आयो। राजदरबारका प्रमुख सचिव पशुपति महर्जनको फोन थियो। 

‘म तुरुन्त तपाईँकहाँ आउँदैछु।’

राजालाई गोली लागेको कुरा उनले महर्जनबाटै थाहा पाए। उनीहरु सिधै राजदरबार गए। सैनिक सचिवको छोटो ‘ब्रिफिङ’ पछि उनीहरु सैनिक अस्पताल हानिए।

ज्ञानेन्द्र शाह त्यस दिन पोखरामा थिए। उनलाई लिन गएको हेलिकप्टर त्यहाँ ल्यान्ड गर्न नसकेपछि फर्केर आयो।

गिरिजाले ज्ञानेन्द्रलाई लिन फेरि हेलिकप्टर पठाए। ज्ञानेन्द्र बिहानपख आइपुगे।

प्रधानमन्त्री, प्रधानन्यायाधीश, सभामुख सबै त्यहीँ थिए। ‘हामी सबै के भएको हो भनेर अन्यौलमा थियौं’, प्रधानमन्त्री कोइरालाले भने।
***

राजपरिषद् सभापति डा. केशरजंग रायमाझीलाई ‘कतैबाट स्ट्याण्डबाइ रहनु भन्ने (?) आयो।

उनी झसंग भए- ‘के भयो देशमा?’

उनले सुने- आर्मी हस्पिटल। ठूलो दुर्घटना। सारै नराम्रो घट्ना। चारै जना।

आर्मी अस्पताल जानुअघि उनले प्रधानमन्त्री कोइरालालाई फोन गरे।

जब अस्पताल पुगे, उनले आफूलाई कन्ट्रोल गर्न सकेनन्।

क्या हो यस्तो? के देख्नु पर्‍यो? के भएको यो? उनलाई घ्वाँघ्वाँ रुन आयो।

राजारानीको मृत्यु भैसकेको छ। कसरी ‘डेथ डिक्लियर’ गर्ने?

राजपरिषद्को सभा बोलाइयो। टिभी/रेडियोमा कुरा भयो।

अस्पतालबाट सबैको डेथ सर्टिफिकेट लिइयो। दीपेन्द्रको बाहेक।

‘बिल्कुलै इन्जोर, क्रेनियम र सेरिग्रम। स्टिल अलाइभ। हार्ट इज बिटिङ, पल्स इज बिटिङ’, रायमाझीले भने। 

भेन्टिलेसनमा हुँदाखेरि डेथ भन्नु भएन। तर मानसिक, शारिरीक ढंगले असक्त।
***
बहादुर भवन। बिहानको करिब साढे ९ बजे। राजपरिषद बैठक बस्यो।

ज्ञानेन्द्र आइपुगे। एउटा ‘अन्डरस्ट्यान्डिङ’ बन्यो। कसलाई बनाउने उत्तराधिकारी?

युवराजधिराज दीपेन्द्र नै उत्तराधिकारी तर शारिरिक/ मानसिक रुपले इन्भ्यालिड।

अर्को राज्य सहायक तयार गर्नु पर्‍यो। कानुन, संविधान, परम्परा पनि मिलाउनु पर्‍यो।

सबैको सहमति बन्यो।

‘किङ इज डेड। उत्तराधिकारी को? युवराजाधिराज। अल्टिमेट उत्तराधिकारी। बट कम्प्लिट्ली इनभ्यालिड। ‘मानसिक शारीरिक काम गर्न नसक्ने हुनाले रिजन दियौँ हामीले राज्य सहायक श्री ५ अधिराजकुमार ज्ञानेन्द्र तय गर्‍यौँ‘, उनले भने।

हत्याकाण्डको पर्सीपल्ट अर्थात् २०५८ जेठ २२ गते सोमबार बिहान ३:४५ बजे वीरेन्द्र सैनिक अस्पताल, छाउनीले घोषणा गर्‍यो- साढे तीन बजे दीपेन्द्रले अन्तिम सास लिए।

तीन दिनअघि राज्य सहायक घोषित अधिराजकुमार ज्ञानेन्द्र शाहले जेठ २२ गते नै शाही घोषणा गरे-  श्री ५ महाराजाधिराजको रूपमा हाम्रो काँधमाथि आइपरेको अभिभारा सम्हाल्दै आज यसै घोषणाद्वारा हाम्रा महारानी कोमल राज्यलक्ष्मी देवी शाहलाई श्री ५ बडामहारानी घोषित गरिबक्सेका छौं।
***   
नआएको त्यो बिहान

दीपेन्द्र र देवयानीबीच जेठ १८ गते बेलुका ८ बजेर १२ मिनट जाँदा टेलिफोनमा कुराकानी भएको थियो। पहिलोपटक १ मिनट १४ सेकेण्ड। यो कल दीपेन्द्र आफैले गरेका थिए।

८ बजेर २५ मिनेट जाँदा उनीहरुबीच दोश्रो कल भयो। यो चाहिँ देवयानीले गरेकी थिइन्। ४ मिनेट १४ सेकन्ड कुरा भएको थियो। फेरि दीपेन्द्रले फोन गरे ८ बजेर ३९ मिनेटमा। करिब ३२ सेकेन्ड कुरा भएको थियो।

देवयानी घटनालगत्तै मुलुक बाहिर गइन्। उनका बुबा पशुपतिशम्शेर राणाले पनि छोरीसँग सम्पर्क हुन नसकेको बताए।

‘युवराजधिराजसँग देवयानीको सम्बन्धको श्रृंखला लामो थियो कि वा नयाँ सम्बन्ध विकसित भएको थियो?

‘एक अर्कालाई मन पराएको हुन सक्छ। सबैलाई थाहा भयो, हामीलाई पनि थाहा भयो’, राणाले जवाफ दिए।   

तर कुन देश गएको उनले भनेनन्। ‘मुलुक बाहिर गएको’ मात्र भने। यद्यपि उनले ‘पत्ता लगाउन सक्ने’ बताए।  देवयानी अस्वस्थ रहेको, कमजोर रहेको र विश्राममा रहेको उनले बताए। 
***
तत्कालीन शाही नेपाली राजदूत भेषबहादुर थापाले दीपेन्द्रकी प्रेमिका देवयानी राणासँग २०५८ साल जेठ २९ गते कुरा गरे। राजदरबारमा घटेको घटनाको अनुसन्धानको सिलसिलामा।

देवयानी भारतमा थिइन्। तत्काल नेपाल आउने परिस्थिति नभएको भन्दै उनले आफूलाई थाहा भएको कुरा भन्न तयार भइन्। उनी थापासँग कुरा गरुन्जेल रोइरहेकी थिइन्।

‘यस्तो हुनसक्छ भनेर सोचेको पनि थिइनँ’, उनले भनिन्। दीपेन्द्र र आफ्नो सम्बन्ध व्यक्तिगत भएको भन्दै उनले त्यसबारे कुरा गर्न चाहिनन्।

देवयानीलाई दीपेन्द्रले नेपालमा हुने राष्ट्रिय खेलकुद समारोहको उद्‍घाटनमा आउँछ्यौ कि आउँदिनौ भनेर फोनमा सोधेका थिए। उत्तर दिउन्जेल देवयानी रोइरहेकै थिइन्।

‘मोबाइल क्लियर आइराखेको थिएन। सरकार, मैले कुरा बुझिनँ भनेँ। फेरि सोधिबक्स्यो। जवाफ दिनुअघि नै फोन राख्दिबक्स्यो’, उनले सम्झिन्। 

त्यसपछि देवयानीले फोन लगाइन्। घण्टी पटक पटक गयो तर फोन उठेन। जब दीपेन्द्रले फोन उठाउँदैनथे, त्यो कल स्वतः डिउटीको एडिसीकहाँ ट्रान्सफर हुन्थ्यो।

सेनानी राजुकुमार कार्की डिउटी एडिसी थिए। कार्कीले फोन उठाए।

‘सरकारको स्वर अलिकति लरबराएको छ। गाथमा आराम छैन कि? एकचोटी माथि खोपीमा गएर हेर्नु हुन्छ कि?’, उनले अनुरोध गरिन्।
उनका अनुसार फोनमा दीपेन्द्रको स्वर लडबडाई रहेको थियो।

‘मलाई लाग्यो सरकारको गाथमा आराम छैन। त्यसैले (रुँदै रुँदै..) एडिसीलाई कन्ट्याक्ट गरेर खोपीमा जानु हुन्छ कि भनेर मैले रिक्वेस्ट मात्रै गरेको हो (रुदै...रुदै...खोक्दै..)।

नेपाली राजदूत थापाले देवयानीसँग गरेको कुराकानीको टेप काठमाडौं पठाइयो।

उनले एडिसी कार्कीलाई फोन गरेको केही बेरमा दीपेन्द्रको फोन आयो। हुकुम भयो- भोलि बिहान मात्र तिमीलाई फोन गर्छु।

फोन राख्नुअघि दीपेन्द्रले ‘गुडनाइट’ भने। देवयानीले पनि गुडनाइट भनिन्।

त्यसपछि दीपेन्द्रले फेरि भने- अब म सुत्न लागेको छु है। भोलि बिहान फोन गर्छु।‘

तर देवयानीसँग वाचा गरेको दीपेन्द्रको अर्को बिहान आएन।

बरु त्यसको करिब आधा घण्टापछि नारायणहिटी दरबारमा रगतको खोलो बग्यो। त्रिभुवन सदनमा दीपेन्द्रका अनेक रुप देखिए। अन्तिममा उनले आफ्नै कञ्चटमा गोली हाने।

न देवयानीलाई फोन आयो न त दीपेन्द्रले अर्को आइतबार बाबुसँग आफ्नो विवाहबारे कुरा गर्ने मौका पाए। एउटा प्रेमको दुखद् अन्त्य।

त्यो भयानक कालो रातको अन्त्य भयो तर रातको रहस्य बाँकी नै छ। राजपरिवारका २४ सदस्य जम्मा भएको समारोहमा राजारानीसहित १० जनाले ज्यान गुमाए। राजा वीरेन्द्रको वंश नाश भयो।

१५ वर्ष बित्यो। तर कथाको अन्त्य भएको छैन। आखिर त्यस्तो के थियो जसले दीपेन्द्रलाई त्यो हत्याकाण्डका लागि प्रेरित गर्‍यो? उत्तर रहस्यको गर्भमा छ।

(दरबार हत्याकाण्डको छानबिन गर्न गठित उच्चस्तरीय समितिको प्रतिवेदनमा आधारित।)

(२०७२ जेठ १९)

[bigggie]

Good read

[tundikhel]

Dipendra and Devyani love story



While Dipendra was studying in England, he had a classmate called Charles whose father is a Lord and who has a sister, Shelly. This Lord was Dipendra's local guardian when he was in England between 1987 and 1990. Around that time, Devyani also come to England for some sort of course. She came into contact with Shelly, whose father became Devyani's guardian too.

Although Dipendra and Devyani lived in different parts of England, since they both had the same guardian, they first met at the house of Shelley and Charles. Both Dipendra and Devyani were in their early 20's, just out of their teens. At that ime, Dipendra was quite a jolly fellow who liked to joke a lot. It is around this time, that Dipendra told Devyani in front of Charles and Shelly that she was fit to be the future queen of Nepal.

 Until 1993 or 1994, the palace did not know anything about their relationship. In fact, Devyani's parents were unaware of it for another year. In 1995, Devyani's older sister Urvasi married into a rich business family in India. Just before this wedding, Devyani's parents sent a proposal to the palace, although they had no idea about their daughter's relationship with Dipendra until then.

Garima Rana, Supriya Shah and Devyani Rana were the three women short-listed for Dipendra. Although he loved Devyani, and Garima was in the news for her educational achievements, the palace thought Supriya was the ideal match for the crown prince. Sources say that rajya laxmi shah once contacted Devyani's mother. Devyani's mother had no idea of her daughter's relationship and mentioned casually to Shree Rajya Laxmi that Devyani had grown up accustomed to extreme comfort and wealth, and that she was the grand daughter of Vijaya Raje Scindia of the house of Gwalior, known for its wealth. She further said that Nepali royalty was relatively very poor and she had to think seriously about whether her daughter could survive if she married into a poor house.

Devyani's mother unwittingly called the House of Shah poor, and this shut the doors on her daughter getting married to Dipendra. The palace thought Devyani was too ambitious. Our sources also say that Devyani has over Rs 50 million in different banks in the city, while Dipendra had to get by on his Rs 2.4 million government allowance. Although the palace ruled out marriage with Devyani, Dipendra could not get her off his mind and there was not a single day he was in the city that he did not meet her. Apparently, Dipendra's ADCs used to pick Devyani up everyday. They never knocked on the main door of Bijay Bas, but used the side door. They'd drive up to this door and then ring Devyani on her mobile phone. Devyani would come out and go to meet the prince.

Dipendra later told Devyani that his family was against their marriage, and she is said to have told him that she was willing to marry someone else, but Dipendra did not want to hear anything of this sort. While Devyani and Dipendra were madly in love, proposals for Devyani were coming from all over-the House of Jodhpur, the House of Bhagalpur and the House of Jaipur. In fact, the heir to the House of Baroda parked himself at Hotel Yak and Yeti and wanted to meet Devyani. The couple was passing through a very difficult time, and Devyani asked Dipendra to finally make a decision. Sources say that Dipendra went to Bijay Bas with a bottle of poison and told Devyani that if she did not marry him, he would commit suicide. After this incident Devyani's parents apparently told the heir of Baroda that they were very sorry, but their daughter could not marry him.

Dipendra could not imagine life without Devyani. Last year when he was training to be a parajumper, the day of his first jump, he rang Devyani and told her that he would only do it if she made breakfast for him. She did, and met him at the airport with his breakfast. He ate and went for his jump, while Devyani went to the banks of the Manahara river where he was supposed to land. He drove her home and then went home himself. This was only one of many such occasions.

Since both were madly in love, it was becoming very difficult for them to be apart from each other. The palace could not understand this. No one besides Garima, who is related to Devyani, could understand this and she very politely removed herself from this situation and got married. Supriya also later realised this and slowly moved out of the picture.

The palace never changed its position. Dipendra also stood his ground. Dipendra was blinded by his love for Devyani, this drove him mad and he then committed what we today know as the incident that took place at the royal palace on the night of 1 June.


Devyani Rana fled to India immediately after the royal massacre to escape media attention. In 2004, Rana obtained a second Masters Degree from the London School of Economics. She currently works for the United Nations Development Programme. On 22 February 2007, Rana married Kunwar Aishwarya Singh, the grandson of Indian Human Resources Minister Arjun Singh, a royal from the erstwhile state of Churhat.
She gave birth to a son in 2010 and for Dipendra... well i can only say "REST IN PEACE"

[anand]